Büyük Atatürk’ün zamanında çıkarılan 9.6.1936 tarih ve 3018 sayılı Ticarette Tağşişin Men’i ve İhracatın Murakabesi ve Korunması Hakkında Kanun’a dayanılarak kurulan ihracatçı Birlikleri geçen zaman içerisinde bir organizasyon geçirmedikleri için reforma ihtiyaç duyar bir haldeydiler. Örgütlenme, koordinasyon, kaynak yaratma, yaratılan kaynağın ülke çıkarları doğrultusunda adil ve maksada uygun dağıtımı, personel politikasının kurla bağlanması gibi hususların acil bir ihtiyaç olarak ortaya çıkması üzerine O. Ertuğrul Önen’in öncülüğünü yaptığı bir dizi çalışma sonucunda 30.10.1986 gün ve 86/11159 sayılı bakanlar kurulu kararnamesi eki karar ile İhracatçı Birlikleri uzun yıllar sonra köklü bir değişim geçirmiştir.

Buna Göre,

• İstanbul metropolü dışındaki İhracatçı Birlikleri bölgelerinin tümünü kapsayacak şekilde bir hizmet genişliğine kavuşmuş ve bölgesel bir isim almışlarıdır. (Örn: Mersin yerine Akdeniz, İzmir yerine Ege gibi)
• Birliklerin gelir fazlası bir fonda toplanmış, bu suretle tüm birliklerin aynı standartta hizmet vermelerinin maddi zemini hazırlanmıştır.
• Aynı madde grupları ile uğraşan birliklerin aralarında koordinasyon mekanizması kurularak Türkiye de ve Uluslararası düzeyde ortak hareket imkânı sağlanmıştır.
• Aynı bölgede faaliyet gösteren birliklerin tek çatı altında toplanarak, birlikte hareket etmelerinin ve bu suretle daha verimli çalışmalarının hukuki zemini hazırlanmıştır.
• Sağlanan maddi olanakların da desteği ile personel ilk kez ciddi anlamda bir personel rejimine sahip olmuştur.

O tarihte Hazine ve Dış Ticaret Müsteşarlığının bağlı kuruluşları olan ve cumhuriyetin kuruluşundan kısa bir süre sonra hayatımızda yer alan bu nevi şahsına münhasır hizmet kuruluşları çağdaş hizmet binalarına da kavuşturularak ekonomimizin can damarı, ihracatımızın taşıyıcı kolonları olmuştur.